Ellen (blind) moet op zoek naar een nieuwe sportschool

Binnenkort start ik met een nieuwe baan. Heel leuk, maar dat betekent dat ik de mogelijkheden van onze bedrijfsfitness, die ik trouw gebruik, kwijt ben. Voor mij aanleiding om op zoek te gaan in mijn eigen woonomgeving. Ik wil sporten in een kleine sportschool. Eentje waar men je kent, je als het nodig is een beetje begeleiding krijgt en waar je je snel thuis voelt. Mijn eerste speurtocht levert vooral grote sportscholen op. De ketens verdringen elkaar en strijden om het laagste tarief.

Omdat begeleiding voor mij echt een voorwaarde is, duik ik in de mogelijkheden van een personal trainer. Dat is tegenwoordig hartstikke hip. Ik pleeg wat belletjes, verstuur wat mailtjes en plan een intake gesprek. Aan de telefoon wordt mij verzekerd dat de locatie prima bereikbaar is met openbaar vervoer. Vijf minuten lopen vanaf de bushalte. Dat het bereiken van deze bushalte vanaf mijn huis me een uur kost, terwijl je er in tien minuten heen fietst, kunnen zij natuurlijk niet weten. Ik besluit voor de intake met mijn man te gaan kijken hoe ik van de bushalte naar de sportschool moet lopen.

Tja, en daar komt een volgend addertje onder het gras vandaan. De sportschool ligt op een bedrijventerrein. Je kent ze wel, onoverzichtelijke kruisingen, nergens ribbeltegels, ’s avonds is er geen kip om aan te vragen waar je loopt en duidelijke geleidelijnen ontbreken (zie de foto!) Conclusie: dit is niet te doen. Waarom liggen sportscholen zo vaak op van dit soort plekken? Vermoedelijk heeft dat iets te maken met de vierkante meters die op een bedrijventerrein minder kostbaar zijn.

Ik ben niet voor één gat te vangen en probeer andere oplossingen te bedenken. De regiotaxi? Die is vaak niet op tijd en combineert ritten. De kans dat je te laat komt of eindeloos staat te wachten tot je weer wordt opgehaald, maakt dat ik deze optie gauw aan de kant schuif. Een bekende zoeken die me brengt en haalt? Nee, ik wil graag zelfstandig kunnen gaan wanneer dat voor mij uitkomt. Een gewone taxi? Die personal fitness kost al meer dan genoeg. Toch ben ik wel nieuwsgierig naar de intake. Er moet toch iets te bedenken zijn? Met iemand samen gaan sporten? Is een optie maar dan alle schema’s passen. En ik weet van mijn eigen drukke agenda dat dat niet simpel is.

Samen…kan ook samen met mijn man zijn. Voor we kinderen hadden, gingen we altijd samen naar de sportschool. De kinderen zijn inmiddels zo groot dat ze af en toe wel even alleen thuis kunnen zijn. Ik leg het mijn man voor. Hij is niet meteen enthousiast, maar wil wel mee naar de intake. Kortom, de personal trainer krijgt of twee klanten tegen een goede prijs of helemaal geen nieuwe klanten.

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij het RIVM. Ze schrijft op Uniek Sporten over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap.